Les lletres de les cançons

SE CANTA   Tradicionala d’Occitània / version lengadociana cançon Dejós ma fenèstra I a un aucelon Tota la nuèch canta canta sa cançon. Se canta que cante Canta pas per ieu Canta per ma mia Qu'es al luènh de ieu. Aquelas montanhas Que tan nautas son M'empachan de veire Mas amors ont son. Baissatz-vos montanhas Planas, levatz-vos Per que pòsque veire Mas amors ont son. Aquelas montanhas Lèu s'abaissaràn E mas amoretas Se raprocharàn.

EN TRAVERSANT NAU LANAS Tradicionala de Gasconha cançon En traversant nau* lanas n'èi pas trobat ni bròc ni brana sonque un branon mon Dieu aqueras lanas tan longas son. *nau, ueit, sèt, sheis, cinc, tres, duas, ua

CALANT DE VILAFRANCA Tradicionala de la Comtat de Niça farandòla Calant de Vilafranca sota d'un carobier Faían la contradança emb un sergent forrier Tra la la, tra la la Li gandaulas se maridan tra la la, tra la la li gandaulas son maridaas Vai que l'amor te passerà fai la vireta, fai la vireta Vai que l'amor ti passerà fai la vireta, fai-la virar S'es maridat un rango emb una sensa dents Sa maire n'es contenta son paire n'en saup ren La filha n'es promessa, li van donar l'anèu N'a plus de contentessa que fins a Sant Miquèu

ERA MIA OELHÈRA Autor de las paraulas (e de la musica?): Joan Benosa cançon Ara mia oelhèra ua cançon le voi cantar, entà que sàpie es penes que’n vòlen acabar. E non sigues ingrata, e di-me si o non: un punet volia jo e non, e non, e non Ò! que sharmanta n’ères quan n’auies un nhòc, e jo que’t contemplaua ath darrèr d’un arròc. Qui se’n tornèsse abelha entà anar de flor en flor: Bremba-te’n quan solíem nòstes oelhes mesclar, e ath maitin quan anàuem tà anar-les pastorar. Eth dia d’un auratge sauvèc eth tòn pastor: Bremba-te’n d’aqueth dia qu’eth lop i arribèc, sautèc ath miei des oelhes e te les esbarriquèc. E d’aqueth gran sauvatge librèc eth tòn pastor: Prometís aqueth dia fineses per demès; passat eth perilh, pastora, en jo non as pensat mès. Hèts boni voleria, mentides ja n’i a pro: Auderets de montanha de cant melodiós, vos dò era despedida, tot anegat en plors. Adiu oelhèra mia, que’m mòri de dolor:

DE TONENS A MARMANDA Tradicionala d’Agenés branle del Naut Agenés De tonens a Marmanda per delai lo vent vèn l'aiga. De Marmanda a Tonens per delai l'aiga vèn lo vent

JOAN PETIT QUE DANÇA Tradicionala d’Occitània cançon Joan Petit que dança dab lo rei de França Joan Petit que dança sap pas ço qui dança. dab lo dit*, atau dança Joan Petit *dab la man, dab lo pè, dab lo cuu, dab lo cap.

L’AUTRE JORN IEU ME MARIDAVA Tradicionala del Lemosin borrèia de tres temps L'autre jorn ieu me maridava, lo fotut còp que faguei ieu Prenguei un omisson, tot petiton, tot pichon qu’èra, prenguei un omisson tot petiton De las aurelhas d’una lebre, se’n fai dos petits sotlierons Dos petits sotlierons, tots petitons, tots pichons qu’èran, dos petits sotlierons tot petitons E de tres quarts de tela fina, se’n fai tres petits chamisons Tres petits chamisons, tots petitons, tots pichon qu’èran, tres petis chamisons tots petitons Totas las femnas me cridavan “Qu’as-tu fach de ton omisson?” -Enlai dins lo sieton, tot petiton, tot pichon qu’èra, enlai dins lo sieton, tot petiton

ES AICÍ LO MES DE MAI Tradicionala del Carcin ronda del Carcin Es aicí lo mes de mai Gironflà mironlalirà Cadun va veire mia. Ièu m'en vau al bòsc tantòst Culhir lo mai per una. E en tot lo li plantant Lo violon violonava E durbètz, mia, durbètz O enfonzi la pòrta. N'ai mon paire charpentièr Me farà una autra pòrta. N'ai mon paire sarralhièr Me’n farà una clau tòrta

VAQUÍ LO POLIT MES DE MAI Tradicionala de Provença valsa Vaquí lo polit mes de mai Que tot galant planta son mai. Ne’n plantarai un a ma mia, Serà mai aut que sa teulissa. Qui li metrem per lo gardar? Un soldat de cada costat? Qui li metrem per sentinèla? Serà lo galant de la bèla. Aquò me fachariá per tu Se ta mia l’aviá vougut. Ta mia n’aima quauqueis autres, Se’n trufarà ben de nosautres. Ieu sabi ben çò que farai. Me n’anarai, m’embarcarai, M’embarcarai drech a Marselha, Pensarai plus d’aquesta filha! Quand de Marselha revendrai, Davant sa pòrta passarai. Demandarai a sa vesina Coma se pòrta Catarina. « Catarina se pòrta ben. S’es maridada i a ben lòngtemps Amb un monsur de la campanha Que li fai ben faire la dama. « Ne’n pòrta lo capèu bordat Amb l’espasa a son costat. La noirirà mai sens ren faire, Que non pas tu, marrit cantaire! »

LA FILHA D’UN PAURE ÒME Tradicionala del Peiregòrd cançon La filha d’un paure òme, la liton, la liton litaina, La filha d’un paure òme se lèva bon matin. Pren son sac e son asne, la liton, la liton litaina, Pren son sac e son asne, se’n vai drech al molin. Lo primièr que rencontra, lo mèstre del molin. -Molinièr molinaire, poiriái far mòlre aicí? -Non pas , cèrtas, la bèla, lo molin es alàlin. -Arri, arri, mon asne, en d’un autre molin! Passant sus la planqueta, lo molinièr li a dich: -Tòrna, tòrna, la bèla, picarem lo molin. Al son del tica-taca, la bèla s’endormí. Quan la bèla s’esvelha, tròba son sac garnit. Tot lo grun de ma maire se vendrà mòlre aicí; e lo grun de mon paire, en d’un autre molin.

LO VAILET Tradicionala del Massís Central cançon Lo mèstre tòrna del mercat tròba lo lièch tot rambalhat, lariton lailà, lariton lanlèra tròba lo lièch tot rembalhat, lariton lailà, lariton lailà. Serventa tu zo sabes ben e diga-me donc quau z’a fach. Aquò’s la mèstra amb lo vailet totara los i ai trobats. Ò vailet, tu, te cau partir ai trobat lo lièch rambalhat. Quand lo vailet foguèt partit la mèstra s’es mesa a plorar, e la serventa a bramar. Ò vailet, tu, te cau tornar que n’ai la mèstra a consolar, e la serventa a maridar. Amb la serventa coucharàs e amb la mèstra quand poiràs. Quand lo vailet foguèt tornat la mèstra se met a cantar, e la serventa a dançar.

PARLA-ME Autor: Los de Sauvatèrra masurca Parla-me, conta-me de qué soscas grand-paire, conta-me, parla-me de ton país. E lo grand-paire cartuleja son conte l’enfant dins sos braces s’es tot acroconit Per trobar mon país cerques pas dins las cartas, lo camin per i anar es pas marcat. E per frontièra i a pas que la musica d’una lenga vielha que se vòl pas calar. Mon vilatge es aquí, a la cima del causse, lo solelh de julhet caufa l’adrech. Per la devensa, i a lo tropèl que paisse a l’ombra del fraisse lo pastre es assetat Mon ostal es aquí bastit de gròsses pèiras un clapàs que ten cald, val mai qu’un nis. Lo fuòc de lenha dins lo canton esclaira enfant e grand-paire que se son endormits.